Więcej...
Obywatele Unii Europejskiej mają prawo do życia i pracy w każdym kraju Unii Europejskiej. To prawo do swobodnego przemieszczania jest jednym z podstaw Unii Europejskiej. Z tym wiąże się również dobre zabezpieczenie na wypadek zachorowania w danym kraju UE.
Obcokrajowcy nie mogą być jednak również w tym względzie gorzej traktowani niż obywatele, którzy od zawsze mieszkają w danym kraju. Obcokrajowcy z krajów UE mają zatem prawo do wsparcia i pomocy w przypadku zachorowania tak jak pozostali mieszkańcy Niemiec. Jednakże zakres tej pomocy zależy od statusu obcokrajowca.
Kto przybył akurat z innego kraju członkowskiego do Niemiec, ten może z reguły w okresie przejściowym nadal korzystać ze swojego zagranicznego ubezpieczenia zdrowotnego. Z europejską kartą ubezpieczeniową może on korzystać z pomocy medycznej w Niemczech. Pomoc ta ograniczona jest jednakże tylko do pomocy w nagłych wypadkach wymagających pilnej i koniecznej pomocy ratującej życie lub zdrowie.
Pełny zakres świadczeń niemieckiej służby zdrowia otrzymują tylko ci obcokrajowcy, którzy zostają członkami jednej z niemieckich kas chorych (Krankenkasse). Nie tylko z tego powodu większość obywateli UE zawiera niemieckie ubezpieczenie. W wielu przypadkach członkostwo w kasie chorych jest nawet ustawowo zobowiązujące, np. w przypadku pracowników najemnych (na umowie o pracę). W takim przypadku obcokrajowcy pochodzący z innych krajów UE mogą zostać przyjęci do ustawowek kasy chorych (Krankenkasse).
W przypadku prowadzących działalność gospodarczą lub w okresie poszukiwania pracy sytuacja obywateli innych krajów UE nie jest już tak jasna, jak w przypadku pracowników najemnych. Jednakże również w tych przypadkach uezpieczenie zdrowotne w Niemczech jest prawie zawsze możliwe: albo w jednej z ponad 100 ustawowych kas chorych lub u prywatnego ubezpieczyciela.
O szczegółach dotyczących konkretnych przypadków można poczytać na www.bezpieczni.de.
- Warunki, by uzyskać Kindergeld
Dzieci
Zasadniczo Kindergeld przysługuje wszystkim dzieciom od urodzenia do ukończenia 18. roku życia. Pod warunkami określonymi ściśle w prawie mogą nawet dzieci starsze uzyskać prawo do Kindergeld. Dzieci do 25. roku życia mogą otrzymywać Kindergeld jeśli się kształcą. Powyżej 25. roku życia wypłacany jest Kindergeld tym osobom, które z powodu fizycznej lub psychicznej niepełnosprawności nie są w stanie same się utrzymać. Dziecko po 18. a przed 21. rokiem życia może otrzymać Kindergeld jeśli nie uczy się i nie posiada zatrudnienia i jest zarejestrowane w Arbeitsamt jako poszukujące pracy.
Dzieci muszę przebywać na stałe w Niemczech lub innym kraju Unii Europejskiej. Obywatelstwo, jakie dzieci posiadają nie gra tu żadnej roli.
- Rodzice
- rodzona matka i ojciec, mężczyzna, który uznał ojcostwo lub zostało ono uznane sądownie, mężczyzna, który był żonaty z matką dziecka w chwili narodzin,
- rodzice adopcyjni,
- ojczym lub macocha jeśli dziecko mieszka w jego gosp. domowym,
- dziadkowie jeśli dziecko przebywa na stałe w ich gosp. domowym,
- rodzice zastępczy (Pflegeeltern).
- Miejsce przebywania dzieci
- Miejsce zamieszkania rodziców
Jeżeli rodzic-Niemiec nie przebywa na stałe w Niemczech może otrzymać Kindergeld tylko wtedy, gdy będzie nieograniczenie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Niemczech, tzn. pracuje w Niemczech a mieszka w Polsce. Decyzję taką wystawia Finanzamt.
Jeżeli natomiast rodzic nie posiada obywatelstwa niemieckiego a przebywa na terenie Niemiec, to posiada prawo do Kindergeld o ile posiada prawo pobytu (Niederlassungserlaubnis) z pozwoleniem na pracę zarobkową w Niemczech.
Obcokrajowcy, którzy pracują tylko tymczasowo na terenie Niemiec na zlecenie pracodawcy zagranicznego nie posiadają prawa do Kindergeld.
- Wysokość świadczeń
Do świadczenia tego mają prawo ci bezrobotni, którzy w okresie ostatnich 3 lat przepracowali w Niemczech przynajmniej 12 miesięcy oraz w tym czasie podlegali obowiązkowemu ubezpieczeniu. Do czasu zatrudnienia wliczane są także: służba wojskowa i służba zastępcza, okresy pobierania zasiłku chorobowego i macierzyńskiego oraz okres wychowywania dziecka do 3 roku życia. Ważne, że tylko ten otrzyma pełne świadczenia, kto stracił pracę nie z własnej winy i niezwłocznie zgłosił się w miejscowym urzędzie pracy (Agentur fuer Arbeit).
Jak długo otrzymuje się to świadczenie zależy od wieku wnioskodawcy oraz długości zatrudnienia.
Bezrobotni poniżej 45 roku życia otrzymają ALG I przez 6 miesięcy jeśli pracowali minimum 12 miesięcy (bez przerw w zatrudnieniu). Kto pracował dłużej otrzymuje więcej: przy okresie zatrudnienia ponad 16 miesięcy - ALG I przez 8 miesięcy, przy 20 miesiącach pracy - 10 miesięcy ALG I, a przy 24 miesiącach zatrudnienia - 12 miesięcy ALG I. Najdłuższy z możliwych okresów otrzymywania zasiłku wynosi 32 miesiące i przysługuje bezrobotnym powyżej 57 roku życia. którzy w ostatnich 7 latach pracowali przez przynajmniej 64 miesiące.
Wysokość ALG I określona jest na 60 % ostatniego dochodu miesięcznego netto. Kto posiada dziecko, otrzyma nawet 67 %. Składki na ubezpieczenie zdrowotne i emerytalne opłaca urząd pracy.
Aby jednak otrzymywać regularnie ALG I należy wykazać się inicjatywą w poszukiwaniu nowego zatrudnienia. Czasem może urząd pracy wymagać nawet pisemnych poświadczeń owych starań. Kto po 3 miesiącach nie znajdzie nowej pracy może zlecić poszukiwania prywatnemu pośrednikowi a koszty jego pośrednictwa pokryje urząd pracy. Podczas pobierania ALG I należy nieustannie "być do dyspozycji dla rynku pracy". Znaczy to tyle, że osoba taka musi być w dni robocze uchwytna przynajmniej telefonicznie a urlop od tego obowiązku wynosi w tym czasie 3 tygodnie. Urlop ten musi być wcześniej zgłoszony, gdyż w przeciwnym razie wstrzymuje się wypłacanie świadczeń i/lub żąda ich zwrotu za czas nieprawnego urlopu.
Brak współpracy ze strony otrzymującego ALG I i nie wypełnianie poleceń urzędu pracy wiąże się z ostrymi karami. Kto nie stara się o nową pracę nie otrzyma ALG I przez dwa tygodnie. Kto nie zgłosi się do urzędu traci 1 tydzień świadczeń. Jeśli bezrobotny sam sprowokował niemożność kontaktu z nim przez dłużej niż 21 dni, wygasa prawo do ALG I całkowicie.
W przypadku pobierania ALG I bezrobotny musi przyjąć każdą posadę, nawet jeśli nie odpowiada ona zdobytemu wykształceniu. Jedyny wyjątek występuje wtedy, gdy wynagrodzenie wynosi o 30 % mniej niż ustalony taryfowo dochód w danym zawodzie.
Do ALG I można dorobić, ale jedynie w wymiarze mniejszym niż 15 godzin tygodniowo. Kto prowadzi działalność lub pracuje w firmie rodzinnej może pracować do 18 godzin/tydzień. Wszystkie te drobne prace muszą być zgłoszone w urzędzie pracy.
Niezależnie od wysokości tego dochodu w kieszeni pobierającego ALG może pozostać maksymalnie 165,- EUR. Zarobek przewyższający tę kwotę będzie podstawą do pomniejszenia o tę kwotę świadczeń ALG I.