Obywatele Unii Europejskiej mają prawo do życia i pracy w każdym kraju Unii Europejskiej. To prawo do swobodnego przemieszczania jest jednym z podstaw Unii Europejskiej. Z tym wiąże się również dobre zabezpieczenie na wypadek zachorowania w danym kraju UE. 

Obcokrajowcy nie mogą być jednak również w tym względzie gorzej traktowani niż obywatele, którzy od zawsze mieszkają w danym kraju. Obcokrajowcy z krajów UE mają zatem prawo do wsparcia i pomocy w przypadku zachorowania tak jak pozostali mieszkańcy Niemiec. Jednakże zakres tej pomocy zależy od statusu obcokrajowca.

Kto przybył akurat z innego kraju członkowskiego do Niemiec, ten może z reguły w okresie przejściowym nadal korzystać ze swojego zagranicznego ubezpieczenia zdrowotnego. Z europejską kartą ubezpieczeniową może on korzystać z pomocy medycznej w Niemczech. Pomoc ta ograniczona jest jednakże tylko do pomocy w nagłych wypadkach wymagających pilnej i koniecznej pomocy ratującej życie lub zdrowie.

Pełny zakres świadczeń niemieckiej służby zdrowia otrzymują tylko ci obcokrajowcy, którzy zostają członkami jednej z niemieckich kas chorych (Krankenkasse). Nie tylko z tego powodu większość obywateli UE zawiera niemieckie ubezpieczenie. W wielu przypadkach członkostwo w kasie chorych jest nawet ustawowo zobowiązujące, np. w przypadku pracowników najemnych (na umowie o pracę). W takim przypadku obcokrajowcy pochodzący z innych krajów UE mogą zostać przyjęci do ustawowek kasy chorych (Krankenkasse).

W przypadku prowadzących działalność gospodarczą lub w okresie poszukiwania pracy sytuacja obywateli innych krajów UE nie jest już tak jasna, jak w przypadku pracowników najemnych. Jednakże również w tych przypadkach uezpieczenie zdrowotne w Niemczech jest prawie zawsze możliwe: albo w jednej z ponad 100 ustawowych kas chorych lub u prywatnego ubezpieczyciela.

O szczegółach dotyczących konkretnych przypadków można poczytać na www.bezpieczni.de.

Do świadczenia tego mają prawo ci bezrobotni, którzy w okresie ostatnich 3 lat przepracowali w Niemczech przynajmniej 12 miesięcy oraz w tym czasie podlegali obowiązkowemu ubezpieczeniu. Do czasu zatrudnienia wliczane są także: służba wojskowa i służba zastępcza, okresy pobierania zasiłku chorobowego i macierzyńskiego oraz okres wychowywania dziecka do 3 roku życia. Ważne, że tylko ten otrzyma pełne świadczenia, kto stracił pracę nie z własnej winy i niezwłocznie zgłosił się w miejscowym urzędzie pracy (Agentur fuer Arbeit).
Jak długo otrzymuje się to świadczenie zależy od wieku wnioskodawcy oraz długości zatrudnienia.

Bezrobotni poniżej 45 roku życia otrzymają ALG I przez 6 miesięcy jeśli pracowali minimum 12 miesięcy (bez przerw w zatrudnieniu). Kto pracował dłużej otrzymuje więcej: przy okresie zatrudnienia ponad 16 miesięcy - ALG I przez 8 miesięcy, przy 20 miesiącach pracy - 10 miesięcy ALG I, a przy 24 miesiącach zatrudnienia - 12 miesięcy ALG I. Najdłuższy z możliwych okresów otrzymywania zasiłku wynosi 32 miesiące i przysługuje bezrobotnym powyżej 57 roku życia. którzy w ostatnich 7 latach pracowali przez przynajmniej 64 miesiące.
Wysokość ALG I określona jest na 60 % ostatniego dochodu miesięcznego netto. Kto posiada dziecko, otrzyma nawet 67 %. Składki na ubezpieczenie zdrowotne i emerytalne opłaca urząd pracy.

Aby jednak otrzymywać regularnie ALG I należy wykazać się inicjatywą w poszukiwaniu nowego zatrudnienia. Czasem może urząd pracy wymagać nawet pisemnych poświadczeń owych starań. Kto po 3 miesiącach nie znajdzie nowej pracy może zlecić poszukiwania prywatnemu pośrednikowi a koszty jego pośrednictwa pokryje urząd pracy. Podczas pobierania ALG I należy nieustannie "być do dyspozycji dla rynku pracy". Znaczy to tyle, że osoba taka musi być  w dni robocze uchwytna przynajmniej telefonicznie a urlop od tego obowiązku wynosi w tym czasie 3 tygodnie. Urlop ten musi być wcześniej zgłoszony, gdyż w przeciwnym razie wstrzymuje się wypłacanie świadczeń i/lub żąda ich zwrotu za czas nieprawnego urlopu.
Brak współpracy ze strony otrzymującego ALG I i nie wypełnianie poleceń urzędu pracy wiąże się z ostrymi karami. Kto nie stara się o nową pracę nie otrzyma ALG I przez dwa tygodnie. Kto nie zgłosi się do urzędu traci 1 tydzień świadczeń. Jeśli bezrobotny sam sprowokował niemożność kontaktu z nim przez dłużej niż 21 dni, wygasa prawo do ALG I całkowicie.
W przypadku pobierania ALG I bezrobotny musi przyjąć każdą posadę, nawet jeśli nie odpowiada ona zdobytemu wykształceniu. Jedyny wyjątek występuje wtedy, gdy wynagrodzenie wynosi o 30 % mniej niż ustalony taryfowo dochód w danym zawodzie.

Do ALG I można dorobić, ale jedynie w wymiarze mniejszym niż 15 godzin tygodniowo. Kto prowadzi działalność lub pracuje w firmie rodzinnej może pracować do 18 godzin/tydzień. Wszystkie te drobne prace muszą być zgłoszone w urzędzie pracy.
Niezależnie od wysokości tego dochodu w kieszeni pobierającego ALG może pozostać maksymalnie 165,- EUR. Zarobek przewyższający tę kwotę będzie podstawą do pomniejszenia o tę kwotę świadczeń ALG I.